Գրիգոր Զոհրապն առավել ճանաչված է իր նորավեպերով (նովելներով): Զոհրապի նորավեպերը լույս են տեսել 3 ժողովածուով՝ «Խղճմտանքի ձայներ» (1908 թ.), «Կյանքն ինչպես որ է» (1911 թ.), «Լուռ ցավեր» (1911 թ.): «Զաբուղոն» նորավեպը պատկանում է «Լուռ ցավեր»շարքին:Դրանում հեղինակը մի քանի էջի սահմաններում հոգեբանական մեծ խորությամբ կերտում է իր կերպարները՝ զարգացնելով ռեալիզմի ավանդները հայ գրականության մեջ: «Զաբուղոն» նորավեպում հեղինակը նրբորեն բացահայտում է մարդկային ողբերգության սոցիալական ակունքները: Զոհրապն առանձնակի քնքշությամբ բարձրացնում է սիրո թեման: Հերոսները կյանքում իրենց տեղը չգտած մարդիկ են՝ տխոր առօրյայով և անհույս ճակատագրով: Հեղինակը նաև մեծ վարպետությամբ վեր է հանում իր գլխավոր հերոսի հոգու գեղեցկությունն ու ազնվությունը, չի խուսափում նաև իր հերոսների հասցեին սեփական դիրքորոշումն արտահայտելուց:
Զոհրապի լեզվամտածողությունն առանձնանում է զուսպ ու դիպուկ ոճով, հոգեբանական նրբին պատկերներով, համեմատություններով, մակդիրներով և այլ արտահայտչամիջոցներով: